God sprak!
Ik was helemaal niet op zoek naar God! Ik leefde mijn leven. Elke dag stond ik weer op, om vervolgens te gaan werken en als ik het dan weer vol gehouden had, kon ik rond half 6 weer mijn eerste biertje naar binnen gooien. Dit ging dan door tot een uur of 9 om vervolgens thuis nog even een paar uurtjes door te gaan en uiteindelijk weer in bed te belanden. En dit was een rustige dag. De volgende dag kon ik weer van vooraf aan beginnen.
Door mijn levensstijl, had ik vaak wel eens vragen bij mijzelf of dit nu het leven inhoudt. Opstaan, werken, eten en weer nar bed. Alles voelde als een cirkel en een sleur. Ik voelde ergens het verlangen dat het leven uit meer dan deze sleur bestond. Maar wat dan wel? Ik had een leeg en eenzaam gevoel. Had daarbij het idee dat niemand echt om mij gaf. Ik voelde mij dan ook vaak veroordeeld tot een slecht persoon. Misschien was ik niet gezellig genoeg? Of hip genoeg? Of het nu was op werk, familie of vrienden, het was altijd hetzelfde verhaal. Mensen maken je belachelijk. Je moet jezelf constant bewijzen en doe je niet mee? Dan wordt je keihard verstoten.
Ik hoopte in mijn hart dat er meer was, dan alles wat ik nu deed in mijn leven.
Toen ik op een vrijdag in november 2012 mijzelf weer eens verveelde, ben ik aangeschoten (denk toch wel dronken) maar eens naar de kerk gegaan waar mijn zus al jaren over sprak. Geen idee meer hoe ik daar nu eigenlijk aangekomen ben, strompelde ik veel te laat de kerk binnen om vervolgens een plekje naast mijn zus te bemachtigen. Ik luisterde aandachtig naar een preek van de voorganger, waarin verteld werd over eenzaamheid.
Het was een goed woord, maar wat mij voornamelijk bijstond was de enorme liefde in de kerk van alle mensen om mij heen. Het leek wel alsof mensen oprecht benieuwd waren hoe het met mij ging. Ik had leuke gesprekken, ook over het geloof. Ik hoorde hele andere verhalen dan wat ik had verwacht te horen. Mensen die bezig waren geweest met geld vervalsing en andere criminele activiteiten. Zij vertelde ook daarbij dat God hun vergeven had en hielp om niet langer dit oude leven te leven.
Ik moet er misschien bij vertellen dat ik jaren in de kerk ben geweest (tot ongeveer 16 jaar oud). Nu was ik inmiddels 21 jaar, woonde al 2 jaar op mijzelf, had al 3 jaar een vaste baan en deed alles wat God verboden had. Elke dag kwam ik vanuit verveling uit op drinken, roken en vrouwen. God daar dacht ik niet eens meer aan. Ik probeerde de leegte op te vullen met gezellige feesten en vrienden.
Nu kwam ik, na ruim 4 jaar, weer opnieuw in de kerk en had ik geheel tegen mijn verwachting in, eigenlijk wel een toffe tijd. Ik ben met rust in mijn hart weer naar huis gegaan deze avond.
Een aantal weken later ging het met mij een iets “andere” kant op. Ik had wel eens wat drugs gebruikt en in mijn verleden voornamelijk veel wiet gerookt, maar begon nu in aanraking te komen met cocaïne. Ik had dit zelf al eens eerder gebruikt, en wist dat ik enorm verslavingsgevoelig was. Ook de cocaïne begon mij in de greep te krijgen. Wat begon in het weekend werd al snel een doordeweekse bezigheid, totdat ik uiteindelijk een maand of 3 later 4/5 keer per week aan het snuiven was. Ik wist in alles dat ik de pineut was. Ik dacht aan cocaïne, maakte er grapjes over, had er een afkeer naar, maar na een paar drankjes had ik een enorm verlangen van binnen, wat ik niet onder controle leek te krijgen.
In februari 2013 ging ik weer eens de kerk binnen. Ik kwam hier weer dronken binnen en kreeg opnieuw een goede preek te horen. Ik weet dat ik deze avond werd uitgenodigd door een vriend, om te komen kijken naar zijn doopdienst. Dit was zondag ochtend om 10:00uur (pff!). Maar vooruit, hij was nu een vriend, dus had ik het er voor over.
Zaterdag avond ging ik met mijn familie bowlen en vervolgens had ik een verjaardag van een vriend. Ik zat hier tot ongeveer 24:00 uur en had inmiddels de nodige alcohol naar binnen gewerkt, totdat ik mij bedacht, ik morgen vroeg op moest en zei “laat ik maar richting huis gaan”. Zo dronken als ik was, ben ik mijn scooter opgestapt en richting huis gereden. Tussen het huis van deze vriend en mijn huis zat echter mijn drugdealer. Ik had zelf nog iets van 20 euro op zak en kon het verlangen naar een snuifje niet weer houden. Dan toch maar even bellen om te zien of ik langs kon komen. Voor 20 euro zou hij wel even iets regelen. Met een kleine halve gram cocaïne, uiteindelijk richting huis gereden en eenmaal thuis begon ik mij te realiseren wat ik nu alweer aan het doen was. Toch weer die rotzooi, maar kon er maar niet vanaf blijven. Het enige wat ik mij nu realiseerde was “Dit is de eerste keer dat ik het zonder vrienden of een feestje gebruik”. Dit vond ik een kansloze houding. Nog nooit had ik dit eerder gedaan en zelfs nu dat ik morgen vroeg wakker moest worden om naar de kerk te gaan. Helaas kon zelfs dit mij niet stoppen.
Toen ik boven was in mijn appartement, had ik inmiddels al wat lijntjes naar binnen gesnoven en dacht ik er weer een stuk minder aan. Op de bank geploft met een biertje in mijn handen, begon ik ondertussen nog wat weg te snuiven. Het meest vreemde gebeurde eigenlijk aan het einde van het gebruik. Ik had nog een paar lijntjes over en begon mijzelf sterk af te vragen of ik het niet gewoon weg moest gooien. Nu weet ik dat je nooit, maar dan ook nooit, cocaïne weg gooit, als je het nog hebt liggen. Alles moet op gaan en je snuift nog net niet het papier ook mee weg. Nu begon ik plotseling wel erg sterk te denken dat ik het weg moest gooien en nog wel na dat ik al gebruikt had en niet meer nuchter was. Achteraf zie ik dit als een enorm bijzondere ervaring en geloof ik dat God toen al bezig is geweest.
De volgende dag ben ik uiteindelijk richting de kerk gegaan. Ik kwam binnen en ging meteen links, vooraan in de kerk zitten. Aangezien ik fotograaf was bij sportevenementen zoals kickboksen en boks gala’s, had ik al voorgesteld om stoer wat foto’s te maken van deze vriend die zich liet dopen. Ik zat naast allemaal mensen, toen de dienst begon. Ik zat en zij stonden. Zij stonden niet alleen, maar begonnen te dansen en vrolijk te zingen, zo vrolijk dat ik een jaloezie kreeg dat zij wel zo vrolijk konden zijn en ik niet. Ik schaamde mij. Deze mensen leken dit helemaal niet te hebben.
Uiteindelijk vertrok ik naar de andere kant waar de dopelingen in een wit kleed zaten. Wonderbaarlijk was er nog 1 plekje vrij, precies naast mijn vriend. Perfecte plek om te zitten. Hier ben ik gaan zitten en gaan luisteren naar alle getuigenissen van mensen die Jezus leerde kennen. Mooie verhalen, maar (voor mij) niets bijzonders. Soms wel herkenbaar.
Ik ben zelf als kind gedoopt en vaak in een kerk gekomen, dus kende alles wel enigszins, maar hier leek het anders te zijn. Zoveel vrolijkheid dat hier was.
Toen op een gegeven moment het eerste meisje het doopbad in ging en weer naar boven kwam, begon ik plotseling en uit het niets te huilen. Ik kon niet meer stoppen. Als ik wel gestopt was, begon ik vrijwel direct weer te huilen en zo heb ik ongeveer 20 minuten gezeten. Geen idee wat er gebeurde, alleen nog dat ik geen verdriet leek te hebben. Het kwam gewoon uit mijn hart naar boven. Ondertussen probeerde ik mijzelf te verschuilen achter mijn camera om enigszins onzichtbaar te zijn.
Deze ervaring vond ik erg bijzonder, maar ik voelde mij tegelijk zo beroerd van de nacht ervoor dat ik snel wegdook na de dienst. Ik kwam terecht in een soort kinderruimte, waar op de kinderen werd gepast. Ik plofte neer op de bank. Niet veel later kwam er een jongen naast mij zitten die een gesprek met mij wilde aangaan. Ik had hier helemaal geen zin in en bedacht mij dat als ik korte antwoorden zou geven, hij wel zou vertrekken. Maar dat gebeurde niet. Deze jongen begon mij te vertellen wat hij allemaal had meegemaakt. Hij was alcoholist geweest en vroeg zichzelf vaak af waarom leef ik. Dit was herkenbaar. Ik werd in 1 klap zo enthousiast hierdoor, dat ik wist dat God hier iets mee wilde zeggen.
Dit was het begin van opnieuw zoeken naar God. Deze zoektocht kwam na verschillende bijzondere ervaringen (teveel om op te noemen!) erop uit dat ik toch vaker naar de kerk wilde gaan. God was met mij bezig, maar wist nog niet zo goed wat Hij wilde doen. Op de zondag van de doopdienst heb ik namelijk gebeden naar God om te vragen of deze vrolijkheid van God afkomstig was en of ik het ook kon krijgen. Gewoon zo even tussen neus en lippen door, zei ik dit tegen God, niet wetende dat de week erop ik weer in de kerk zat.
Op 03-03-2013 kwam ik voor het eerst naar een “normale” kerkdienst. De week ervoor was immers een doopdienst. Er gebeurde zoveel. Iedereen ging uit zijn dak voor Jezus. Ikzelf stond er langzaam ook meer open voor.
De preek begon en deze raakte mij diep in mijn hart. In plaats van weg rennen, wat ik inmiddels gewend was van al mijn jaren pijn en verdriet, kreeg ik het verlangen om voor mij te laten bidden. Dit was ook wat ik liet doen. Ik ging naar voren, na een oproep of iemand gebed wilde hebben en toen ging alles erg snel. Ik was erg bang (vond gebed erg spannend en had meerdere keren nee gezegd als iemand mij vroeg ik ik voor mij wilde laten bidden) en nu de voorganger ook nog eens vroeg of ik Jezus wilde volgen, stond ik helemaal verbaasd. Maar mijn hart werd aangesproken op dat moment, waarbij ik nu weet dat Jezus deze vraag aan mij vroeg. Ik voelde dat in niets anders dan de waarheid kon vertellen op deze vraag. Ik gaf hierop als antwoordt “Ik denk niet dat ik het kan.”. Nu moet je weten dat ik jaren in de kerk ben geweest en enorm teleurgesteld ben geraakt. Dat ik nu weer eens in een kerk kwam was al een wonder. Maar ik wist in mijn hart dat ik Jezus niet kon volgen, want dit heb ik allang geprobeerd, zonder resultaat. Dit gevoel kwam naar voren tijdens mijn antwoordt. Dit moment is onbeschrijfelijk geworden. Ik werd hierna helemaal warm van binnen. Ik begon te huilen en deed mijn armen in de lucht. Ondanks dat ik zei dat ik niet denk dat ik het kon (om Jezus te volgen) riep mijn hart eigenlijk ja ik wil! Ik geloof nu dat Jezus de diepte van het hart van de mens kent en dat Hij wist dat ik eigenlijk het wilden, maar gewoon te bang was dat ik weer zou falen. Na de ervaring, was ik in 1x verlost was van mijn verslavingen van cocaine en drank (ik heb er nooit meer een verlangen naar gehad), kwam er op dat moment een stortvloed aan liefde, rust maar ook een enorme zekerheid op mij af. Ik heb zolang vroeger getwijfeld of het wel echt was en nu voelde ik mij zo enorm sterk. ik wist 100% zeker dat Jezus echt was. Ik begreep in 1x waarom iedereen zo enorm blij was met Jezus en kon niet anders dan Hem gaan volgen.
Dit is tot zo ver nog maar het topje van de ijsberg wat God hierna allemaal gedaan heeft. Ik zal dit wellicht nog wel eens verder uitwerken, maar voor nu wilde ik juist hiermee aangeven dat God al begint te spreken, zonder dat wij soms op zoek zijn. Hij wil met ons echt in relatie staan. Iets wat geen ander geloof aanbied. Hij kwam naar mij!
Hij kent je pijn en je moeite. Hij weet hoe zwaar dit leven kan zijn en dat wij het helemaal niet alleen kunnen. Deze wereld is verhard en wordt steeds harder, maar God leert ons om zacht te zijn, nederig, dienend. Precies zoals Jezus was.
Om deze manier kunnen wij dan ook een relatie hebben. Door Jezus leer je de vader kennen en dat is echt zo! Jezus wil jou aanraken en vullen met Zijn Geest. Bekleden met Zijn heerlijkheid en je hierdoor een nieuwe schepping maken. Veel meer dan enig ander geloof wat zegt dat jij moet geloven. Ook als je het niet weet, moet je geloven, zonder ooit echt vernieuwd te zijn. Jezus belooft iets anders. Hij zegt komt tot mij allen die vermoeid en belast zijn en Ik geef u rust. Hij houdt van U en mij!
Kom tot Jezus als je God de vader wil leren kennen!
Ik hoop dat je hierin alvast mag zien dat God van jou houdt. Neem Jezus aan en je zal zien dat Hij zichzelf zal openbaren aan jou. Zelfs in het diepste dal houdt Jezus nog van jou!
Gods rijke zegen,
Gerrit